"BABYGIRL", een hedendaagse "FATAL ATTRACTION"?

“Fatal Attraction”  (★★★☆☆) past in de stijlvolle, erotische thrillers die succesvol waren in de jaren ’80 en ’90 en een hoogtepunt bereikten met Paul Verhoevens meesterlijke “Basic Instinct” (1992) (★★★★★) - nog zo’n film waarin Michael Douglas bijna het slachtoffer wordt van zijn mannelijke driften.

“Babygirl” lijkt op het eerste gezicht een moderne variant op dit genre, maar dan met een aantrekkelijke jonge man als lustobject, en de (oudere) dame (Nicole Kidman) als (al dan niet) kluns van het verhaal.

Het vrouwbeeld in de Amerikaanse films van de jaren ‘90 was over het algemeen weinig flatterend - al kan je zeggen dat Sharon Stone en Glenn Close de touwtjes (lees: de ijspriem / het vleesmes) stevig in handen hadden.

Maar er is één groot verschil: “Fatal Attraction” ging voornamelijk over de vraag of Michael Douglas zijn overspel zal overleven.

Bij "Babygirl" gaat er geen (symbolisch) konijn in de pot. 

Eindelijk mag een vrouw ongestraft seksueel verlangen - meer nog, haar huwelijk vaart er wel bij; een andere protagoniste sleept zelfs een promotie in de wacht.

Maar eer we zover zijn heeft de Nederlandse actrice en regisseuse Halina Reijn ons getrakteerd op suspense, heerlijke dialogen, humor, opwinding en zeer goed gekozen muziek (bv. “Father Figure” van George Michael). 

Veel lof verdient het uitstekende scenario dat Reijn schreef waarbij ze de klassieke valkuilen (zoals al te makkelijk extreem geweld) handig wist te vermijden. Sommige mensen (vnl. mannen) vonden deze film irritant of pornografisch, maar volgens mij toont dit net aan hoe slecht gewend we zijn aan het feit dat (eindelijk!) ook een vrouw ongestraft haar verlangens mag botvieren.

Dat maakt “Babygirl” (★★★★★) naast een zeer onderhoudende, ook een zeer relevante film die met zijn vriendelijk-feministische en woke invalshoek perfect past in deze tijd.