Reis door de filmgeschiedenis: "AN AMERICAN IN PARIS" ★★☆☆☆

Niet elke oude film overleeft de tand des tijds. "An American in Paris" (1951) is gemaakt in prachtige Technicolor kleuren, één jaar vóór "Singing in the Rain" (1952), en ontving toen 6 Oscars, waaronder die van beste film. Die kleuren blijven tot op vandaag erg mooi. 

Technicolor staat voor een serie technieken om films in kleur op te nemen. De techniek hierachter is dat er twee negatieven met verschillende gevoeligheden - een voor blauw en een voor rood/groen - tegelijk in de camera worden belicht en daarna gelijktijdig afgedrukt op kleurgevoelig positief materiaal. Dit zorgt voor zeer verzadigde kleuren waardoor de techniek vaak werd aangewend voor musicals en tekenfilms.
(Bron: Wikipedia)

Zoals bij wel meer musicals is het verhaal minimaal, maar dat is hier een understatement. Is "Singing in the Rain" nog gesitueerd tegen de interessante achtergrond van de overgang van de stille naar de geluidsfilm, dan worden we in "An American in Paris" ondergedompeld in een geïdealiseerd studio-Parijs met inbegrip van alle cliché's: het Montmartre van de schilders, een café met cancan-dansende dames en Henri de Toulouse-Lautrec maar dan zonder de absint, en zonder de eenvoudigere, maar vaak vindingrijkere scènes uit "Singing in the Rain": geniet even mee van het fantastische Make 'Em Laugh (1952): Full Song & Dance - Donald O'Connor - Musical Romantic Comedy - 1950s Movies.

Natuurlijk wil ik niets afdoen van het mega-talent dat Gene Kelly overduidelijk was. Hij ontwikkelde zelf de choreografieën voor "American in Paris" en is zo'n uitstekende zanger én fenomenale danser dat ik geen enkele acteur ken die deze rol vandaag zou kunnen opnemen. Ryan Gosling is oké maar zeker niet groots in "La La Land" (★★★☆☆), Adam Driver is prima in "Annette" (★★1/2☆☆) maar hij is niet de danskampioen die Gene Kelly was. 

De enige acteur die zich vandaag qua veelzijdigheid met Gene Kelly kan meten is Hugh Jackman: zonder twijfel de veelzijdigste acteur van deze generatie, met zowel zwaar dramatische rollen in "Prisoners" (★★★★★), musical in "Les Misérables" (★★★1/2☆) als tal van rollen in lichtgewicht entertainment. Hij is een sterkere acteur dan Gene Kelly maar een mindere danser. 

Overigens is het begrijpelijk dat jonge acteurs vandaag de dag niet meer in danskunsten investeren. De dansfilm is immers een absolute zeldzaamheid geworden in de hedendaagse bioscoop. 

Maar terug naar "An American in Paris", want ik moet nog een tweede genie vermelden: concertpianist, componist, acteur en komiek Oscar Levant, die in "An American in Paris" met schijnbaar gemak de voor deze film gecomponeerde muziek van George Gershwin speelt. Wat een talent!  

Om helemaal eerlijk te zijn is die muziek van Gershwin niet écht mijn ding. Ik hou meer van de (overigens compleet geflopte) musicals van de jaren '80: "One from the Heart" (met muziek van Tom Waits en Chrystal Gail) en "Absolute Beginners" (met muziek van David Bowie, The Kinks etc.). Het zal wel met mijn leeftijd te maken hebben...

Maar het is jammer dat al het talent in "An American in Paris" opdraaft voor zo'n flutverhaaltje! De beroemde finale met 17 minuten (!) dans, werd destijds beschouwd als een hoogtepunt in de musical-geschiedenis maar bij ons werkte ze toch vooral op de geeuwspieren...

Binnenkort deel drie van onze reis door de filmgeschiedenis, met een blik op de Nouvelle Vague. Stay tuned!